Zmęczona pustką.

Nie mogę spać. Kolejny raz. Kolorami przykrywam wszystko, co złe.
Boję się tego co jest, tego co będzie... boję się też samotności. Czuję się jak paranoik. Czuję, że popadam w paranoję... ale tu nie ma żadnego spisku. Teoretycznie przecież wszystko jest w porządku, w jak najlepszym porządku. Niestety, jak to bywa, podchodzenie do spraw teoretycznie jakoś nigdy nie przynosi zadowalających efektów. Tęsknię za czymś czego nie miałam, nie znałam, a potrafiło jednym spojrzeniem uszczęśliwić i uwolnić serce od conocnych rozpaczy. Nie używając żadnego słowa, nie wydobywając z siebie ani jednego dźwięku. Taki był.

Rozmowa z Wojtasem :

- młody, ale przestań się wtrącać, to jest moja sprawa między mną a Nim...przykre...

- wiesz co jest przykre ? To, że piliście piwo z jednej butelki. Potrafiliście się cieszyć takimi drobnostkami. Teraz zaczynasz  zdawać sobie sprawę, że już nie będzie czasu na ukradkowe spojrzenia. Nie będziecie trwać przytuleni. Nie pocałuje Cie już w policzek. Nie podbiegniesz jak Go zobaczysz. Staliście się tylko znajomymi. Przykre jest to, że kiedyś nie odburknie Ci nawet zwykłego cześć i nie popatrzy w oczy. Przykre, że wcale nie będziesz mieć mu tego za złe. Przykre, że jemu to odpowiada. Przykre, że nie towarzyszy mu żal.