Co mogę powiedzieć o sobie? Przecież nie prawdę. Nikt, prosząc o to, nie chce usłyszeć prawdy. Nie o mnie. Chcą widzieć stworzoną, umalowaną i ubrana przeze mnie manekinkę. Ładna buzia, małe, pełne usta pokryte warstwą pomadki w kolorze naturalnym. Oczy naturalnie podkreślone. Naturalny fluid i korektor pod oczy. Bo manekinki nie mają cieni pod oczami, chociaż zarywają noce. Żebra, delikatnie przebijające się przez muśnięta słońcem skórę. Płaski brzuch, wąska talia, chude uda i paznokcie pociągnięte lakierem. Naturalnym. Śnię o dziewczynce, którą byłam. Włosy rozczochrane po całym dniu zabawy. Buzia umazana czekoladą. Okruszki na bluzce i rozwiązane sznurówki. Głowa pełna planów, a wszystkie możliwe do zrealizowania. Zamek z piasku, schody do nieba i skrzydła. Potrafię latać. Budzę się… Włosy rozczochrane- przeczesuję. Podwinięty rękaw piżamy- opuszczam. Zęby- idę umyć. Manekinki cały czas pachną gumą malinową. Przeglądam się w lustrze. „ Nie próbuj więcej latać. Już nie pamiętasz, jak to się robi”- mówi. Maluję się. Niczym klaun zakładam maskę kosmetyków. Domalowuję uśmiech. Podkreślam zainteresowanie Twoimi problemami. Zakorektorowuję swoje. Jestem gotowa na spotkanie z Tobą. Idziemy razem. Przepuszczasz mnie w drzwiach. Udało się, wszyscy widzieli. Obejmujesz, szepczesz do ucha. Nie wiem co, nie słucham. Pilnuję, aby uśmiechnąć się w odpowiednim momencie. Pilnuję, żeby brzuch był wciągnięty. Pilnuję wszystkich tych, których obdarzyć muszę poranną dawką uprzejmości i tych, którym mam utrudnić życie. Bo nie pasują do naszego świata manekinów, który tak uparcie kreujemy. Myślą, że wystarczy to, co w środku. Potrzebne jest jeszcze odpowiednie opakowanie. Ładny, błyszczący papier i wstążka. W pasującym kolorze. Tak właściwie, to mnie nie znasz. Zdziwiłbyś się, gdybym wpuściła Cię do siebie. Gołe żarówki, które kiedyś świeciły pomysłami, teraz już przepalone. Ściany, niegdyś zamalowane koncepcjami przyszłości, puste. Półki na książki zastawione poradnikami. Sposób na idealną sylwetkę. Jak spełniać oczekiwania? Sto powodów, dla których wstajesz rano z łóżka. Zamiast łazienki SPA. Zdjęcia wygłodniałych modelek w lodówce. Mój pokój, niczym ze sklepu meblowego. Czysty. Rozświetlony. Stylowy. Odpowiedni. Czy nie to widzisz, patrząc na mnie? Tak mnie opiszesz, prawda? Nie. Powiedziałbym, że jesteś piękna. Nie, nie jestem piękna. Jestem pustką, odzianą w piękny kokon. A cóż jest pięknego w pustce?
Zaczynają mi sprawiać radość drobiazgi, z pozoru nic nie znaczące szczegóły, gesty, uśmiechy innych, znajome twarze, wspólne wyjście do kina. Dostrzegam życie wokół siebie, wiosnę w moim mieście.
człowieku chcesz się bawić ? baw się tylko nie ludźmi !
- Nie uważasz, że ' kocham Cię ' będzie za niedługo brzmiało jak ' kanapka z serem ' ? :P
- Kanapka z serem. ;-*
- Ja Cię też kanapka z serem.
aż chce mi się krzyczeć z radości !! cały smutek ulotnił się nagle z pobladłej twarzy. zupełnie jak gdyby nie istniał.
w pamięci został mi tylko rozmazany tusz i drżące ręce, z których wypadał świat. teraz wiem,
nie no to jest już szczyt wszytskiego...wracam o godz 12.40 z imprezy ryjem przyklejona do szyby w tramwaju odliczając przystanki na Ogrody i na rondzie kaponiera zatrzymuje się tramwaj, wysiada motorniczy i zapodaje tekstem " wagon uszkodzony, proszę wysiadać " ....no ja sie tak wkurwiłam, bo jak powszechnie wiadomo ja do byle jakiego tramwaju wsiąść nie mogę w moich cudnych spodniach, także czekanie na ten jeden wymarzony średnio się opłacało...idę pieszo i moim pijanym wzrokiem ogarniam jeżycki krajobraz, rozkminiając dziesiejsze słowa Seby. Wchodzę na podwórko i widzę babuchę z drugiego pietra jak świdruje mnie wzrokiem, zapewne wiedząc, że dopiero z imprezy wracam ( czasem sie zastanawiam, czy nie mam GPS'a w dupie, że zawsze wszytsko wie ). Wchodzę do domu po pieniążka, żeby ogarnąc na Ogrody, idealnie zakończyć zielony tydzień w zielone świątki....aleeeeee zobaczyłam lóźko i cały mój plan poszedł się jebać.
a co do imprezy....było fajnie, w sensie do ogranięcia :) w sumie to nawet całkiem spoko. Moje serce się leczy po stracie kokodaka, więc na moim koncie jest mały, prywatny sukces :)
No i były też inne ludzie, które mi już generalnie serca nie złamią, więc drugi mały, prywatny sukces :) dumna z Siebie jak nic...!
ąk.
i sobą też gardzę, bo cierpię przez to, że nie potrafię czasem odwrócić się plecami, od tych ludzi, którzy ranią mnie i mają mnie za nic. Czas zapomnieć, że był. Zniszczyć w sobie wspomnienia, które wciąż jeszcze ranią. Wyrzucić z serca wszystkie słowa. Pozbyć się widocznych śladów jego obecności. Czas żyć życiem. Nie nim.
zawsze zastanawiam się nad tym czy do Ciebie napisać. wcześniej mijałam Cie bez słowa, ot zwykły nieznajomy. nigdy nie przypuszczałam tego, że będziesz moim przyjacielem.. że w ogóle kiedyś jeszcze będę Go miała. twarda, bez uczuć zmieniona w nieuleczalną marzycielkę ? być może. Za każdym razem gdy Cię spotykam uśmiecham sie. Na mojej twarzy maluje sie szczęście.. Nie lubię Cię spotykać. Nie lubię Twego przenikliwego wzroku.. Czuje sie jakby przebijał moją dusze na wylot. Jakby widział każdą moją myśl... Nawet jeśli poznasz moje uczucia to pamiętaj tylko o jednym - nienawidzę Cię po to, by później się z Toba śmiać.. z każdym dniem coraz mocniej.
coraz bardziej denerwują mnie denne opowiadania o przyjaźni. one nie sa realne.. nie oddają tego co człowiek czuje, nie pokazują jak jest rzeczywiście. a wiesz jak jest rzeczywiście? kolorowo.. bez brudnych barw, które zaśmiecają życie i dopadają w najgorszych chwilach. podobno to uczucie jest czymś pięknym. ksiązki opisujące przyjaźń, która w nich jest taka nierealna i doskonała oszpecają ją i kaleczą.. a dla mnie?przyjaźń dla mnie jest tylko metaforą..
Po rozmowie z Sebastianem, zaczynam na to wszytsko patrzeć bardziej reanie, ludzko....serce mi sie zrasta, rozum wraca....no i uśmiech też :)