Mówią ' Jesteś za wulgarna', a z nich towar na anioła też kurewsko marny

witaminy musujące trzymają mnie na nogach , a jeśli to jednak nie one to chyba cud . nie wiem jak długo tak można , ale widocznie długo . koło piątej do łóżka , po siódmej pierwsza pobudka , a potem cały czas do skutku wstaję . zamiast zaliczać , siedzę w domu , wgapiam się w okno i mylę sarny z moim sąsiadem . potem myślę , że to jednak lis . wrzucam do kubka saszetkę herbaty , cytrynę , cukier . zapominam o wodzie . jestem przekonana , że zamiast wolałam mówi się woliłam i tak mówię . pomijam ten upadek w nocy , kiedy leżałam na zimnym krawężniku i mokrej trawie . a za chwilę pytałam czy to było naprawdę . pomijam też to , że kiedy budzi nas telefon od mojej mamy , nawet tego po chwili nie pamiętam , ani tego telefonu , ani tego że wyrwał nas ze snu . najczęściej chyba jednak zapominam , że żyję .. yhm , przypomniałam sobie , że miałam się dzisiaj uczyć . noo więc mam być na szóstą . i będę . a przynajmniej tak myślę .

bardzo boli, gdy ktoś z kim spędziłaś najpiękniejsze chwile w życiu, skraca Waszą znajomość do krótkiego "cześć".

Wyjdę.. Trzasnę drzwiami i nie wrócę.. Jakiś czas. Zrobię sobie urlop od życia.. Mówisz, że tak nie wolno..? To nic.. Wrócę, gdy wszystko ułożę.. Może w dziecinną układankę, może w logiczną całość.. Zagospodaruję życiem jak jeszcze nikt, wyciskając z niego wszystkie radości.. Będę balansować na krawędzi.. Tańczyć na granicy dobra i zła.. I nikt nie zwróci mi uwagi za niestosowność.. Bo będę sama.. Nareszcie.. Czasami szukając samotności, człowiek ucieka się do ostateczności. Robi coś, czego nie da się naprawić.. Nie umie poradzić sobie z własną mentalnością.. Nie chcę być taka.. Więc nie dziw mi się, że wyszłam.. Niedługo wrócę..
Próbuję sobie to wszystko poskładać, ułożyć z małych kawałków puzzli jakąś całość, jakakolwiek by ona nie była, ale nic do siebie nie pasuje. Jedne fragmenty nijak się nie mają do drugich. Niektórych brakuje..

łzy mi napływają do oczu, gdy przypomnę sobie Ciebie i siebie sprzed roku. wtedy jeszcze nic nas nie łączyło, wtedy jeszcze nie wiedziałam.. czasem myślę, że dobrze się stało, że to wszystko się wydarzyło, a czasami, że gdybym była teraz w tym miejscu rok temu, postąpiłabym inaczej. w sumie już nie bardzo mnie obchodzisz, ale takie wspomnienia chyba będą boleć całe życie. przecież już nic nie zmienię..

i nie rozumiem. pewnie nigdy nie zrozumiem, czemu taki jesteś.
tęsknię za Tobą,
tęsknię za tym, kim byłeś kiedyś.
tęsknię za tym, kim byłeś, kiedy Cię poznałam.

Co mogę powiedzieć o sobie? Przecież nie prawdę. Nikt, prosząc o to, nie chce usłyszeć prawdy. Nie o mnie. Chcą widzieć stworzoną, umalowaną i ubrana przeze mnie manekinkę. Ładna buzia, małe, pełne usta pokryte warstwą pomadki w kolorze naturalnym. Oczy naturalnie podkreślone. Naturalny fluid i korektor pod oczy. Bo manekinki nie mają cieni pod oczami, chociaż zarywają noce. Żebra, delikatnie przebijające się przez muśnięta słońcem skórę. Płaski brzuch, wąska talia, chude uda i paznokcie pociągnięte lakierem. Naturalnym.
Śnię o dziewczynce, którą byłam. Włosy rozczochrane po całym dniu zabawy. Buzia umazana czekoladą. Okruszki na bluzce i rozwiązane sznurówki. Głowa pełna planów, a wszystkie możliwe do zrealizowania. Zamek z piasku, schody do nieba i skrzydła. Potrafię latać. Budzę się…
Włosy rozczochrane- przeczesuję. Podwinięty rękaw piżamy- opuszczam. Zęby- idę umyć. Manekinki cały czas pachną gumą malinową. Przeglądam się w lustrze.
„ Nie próbuj więcej latać. Już nie pamiętasz, jak to się robi”- mówi.
Maluję się. Niczym klaun zakładam maskę kosmetyków. Domalowuję uśmiech. Podkreślam zainteresowanie Twoimi problemami. Zakorektorowuję swoje. Jestem gotowa na spotkanie z Tobą.
Idziemy razem. Przepuszczasz mnie w drzwiach. Udało się, wszyscy widzieli. Obejmujesz, szepczesz do ucha. Nie wiem co, nie słucham. Pilnuję, aby uśmiechnąć się w odpowiednim momencie. Pilnuję, żeby brzuch był wciągnięty. Pilnuję wszystkich tych, których obdarzyć muszę poranną dawką uprzejmości i tych, którym mam utrudnić życie. Bo nie pasują do naszego świata manekinów, który tak uparcie kreujemy. Myślą, że wystarczy to, co w środku. Potrzebne jest jeszcze odpowiednie opakowanie. Ładny, błyszczący papier i wstążka. W pasującym kolorze.
Tak właściwie, to mnie nie znasz. Zdziwiłbyś się, gdybym wpuściła Cię do siebie. Gołe żarówki, które kiedyś świeciły pomysłami, teraz już przepalone. Ściany, niegdyś zamalowane koncepcjami przyszłości, puste. Półki na książki zastawione poradnikami. Sposób na idealną sylwetkę. Jak spełniać oczekiwania? Sto powodów, dla których wstajesz rano z łóżka. Zamiast łazienki SPA. Zdjęcia wygłodniałych modelek w lodówce. Mój pokój, niczym ze sklepu meblowego. Czysty. Rozświetlony. Stylowy. Odpowiedni.
Czy nie to widzisz, patrząc na mnie? Tak mnie opiszesz, prawda?
Nie. Powiedziałbym, że jesteś piękna.
Nie, nie jestem piękna. Jestem pustką, odzianą w piękny kokon. A cóż jest pięknego w pustce?